Μεταφοραί-Μετακομίσεις…

Ήρθε η ώρα και μένα να την κάνω από τον blogger. Όχι, δεν αφήνω το blogging. Τον blogger αφήνω. Και είναι πολλές οι αιτίες. Καταρχήν μετακομίζω έτσι κι αλλιώς! Απλά το σπίτι θα πάρει λίγο χρόνο παραπάνω να ετοιμαστεί. Επίσης μου αρέσουν οι αλλαγές. Επίσης με παρέσυρε ο φίλος μου ο Pierre που πια δεν είναι Pierre και είναι Μαριάμπας. Επίσης η αλλαγή αυτή σηματοδοτεί και μια αλλαγή σχετικά με την εμπειρία μου στο blogging. Ξεκίνησα κάπως διστακτικά, γράφοντας απλώς ό,τι μου κατέβαινε. Ένιωθα καλά που έχω ένα «χώρο» στο δίκτυο να με εκφράζει και να μου μοιάζει και που μπορεί να έβλεπαν και άλλοι τον κόσμο αυτό. Μετά όμως από αρκετούς μήνες ένιωσα πολλές αλλαγές στη σχέση μου με το blog. Αρχικά ήταν για μένα. Μετά μου άρεσε η ιδέα ότι μπορεί να με διαβάζουν και άλλοι. Άλλες φορές έγινε τρόπος να ξεσπάω τη μοναξιά και τη λύπη μου. Μερικές φορές, τις λιγότερες, προσπάθησε να περάσει μηνύματα –ανεπιτυχώς, ευτυχώς- σε ανθρώπους που δεν μπορούσα να μιλήσω ανοιχτά. Τι δειλή και φοβιτσιάρα που γίνομαι καμιά φορά. Το σημαντικότερο είναι όμως ότι κάθε φορά, όποιος και αν ήταν ο σκοπός – καλός ή κακός, για μένα ή για άλλους- αυτό που πέτυχα ειλικρινά ήταν να έρθω πιο κοντά στον εαυτό μου. Να τον μελετήσω από πιο κοντά και να τον παρατηρήσω. Να δω τι θέλει και που το πάει. Να βρω αδυναμίες –και με την καλή και με την κακή έννοια-. Και γι’ αυτό τελικά συνεχίζω. Γιατί απλά μου κάνει πολύ καλό προσωπικά. Με βοηθάει να έχω συνείδηση του εαυτού μου. Και αν αυτό γίνεται και με παρέα ακόμη καλύτερα!

Δεν ξέρω αν είναι εύκολο να εκφράσω αυτό που μου συνέβη με λόγια. Είναι λίγες μέρες που το έχω καταλάβει, συζητώντας για τις αλλαγές και τα πράγματα που έχω καταλάβει για τον εαυτό μου, με πολύ καλούς φίλους. Και διαπιστώνω πως έχουν προκύψει μέσα από όσα γράφω εδώ. Δεν ξέρω αν γίνομαι κουραστικά αυτοαναφορική, αλλά εδώ το έχω ανάγκη. Στην πραγματικότητα και στη ζωή μου νομίζω ότι δεν είμαι.

Anyway!

Σας περιμένω να μου κάνετε ποδαρικό στο νέο μου τόπο:

http://tiny.wordpress.com

Θα πεθάνω!

Από τη χαρά μου! Φέτος το καλοκαίρι είχα αποφασίσει ότι δεν θέλω να τρέχω σε νησιά και να πάρω άδεια για να κάνω καλοκαιρινές διακοπές από την Αθήνα. Λίγο το σπίτι που θέλει κυνηγητικό και λεφτά, λίγο η παρέα που τα προγράμματά μας δεν φαίνεται να συμπίπτουν, λίγο το project που πρέπει να παραδώσω στο Πανεπιστήμιο την 1^η του Σεπτέμβρη (καταραμένοι άγγλοι δεν καταλαβαίνετε τίποτα από ελληνικό καλοκαίρι), και άλλο ένα που έχω προγραμματίσει για την εταιρεία (τα θέλει και μένα ο κώλος μου!) είπα να μην πάω κόντρα στους θεούς και στα σημάδια και να μείνω στην Αθήνα. Εχτές λοιπόν, στην κλασική στάση στο περίπτερο της Αγίας Παρασκευής, επιστρέφοντας από Θησείο, έπεσα πάνω στο Αθηνόραμα που είχε ένθετο «Καλοκαίρι στην Αθήνα». Το άρπαξα και έφυγα τρέχοντας για το σπίτι. Πριν κλείσω τα μάτια μου έπρεπε απαραιτήτως να το ξεφυλλίσω και να πάρω μια πρώτη ιδέα για το τι με περιμένει. Και η αλήθεια είναι ότι το φετινό αθηναϊκό καλοκαίρι προβλέπεται καυτό! Όχι μόνο το Φεστιβάλ έχει ανανεωθεί και έρχεται σαν ποτάμι να πλημμυρίσει την πόλη, αλλά είναι και ένα σωρό άλλες ιδέες που έκαναν τη φαντασία μου να χτυπήσει κόκκινο. Ποια είναι τα must του δικού μου καλοκαιριού φέτος (κλεμμένα από το αφιέρωμα στο αθηνόραμα);:

• Εντάξει εισιτήρια για Roger Waters πήραμε, τα είπαμε αυτά, δεν θα τον χάσουμε. Αλλά πρέπει οπωσδήποτε να πάω για Yann Tiersen. Θα είναι στο Λυκαβηττό και θα πάω αύριο τρέχοντας να δω αν υπάρχουν ακόμη εισιτήρια. Τέτοιο παραμύθι δεν πρέπει να το χάσω! Δεν μπορεί να μην είναι σκέτη μαγεία. Είμαι ερωτευμένη με τη μουσική του!
• Botero εις διπλούν! Μέγαρο Μουσικής για τα γλυπτά και Πινακοθήκη για τη ζωγραφική του.
• Η μορφή της αρχής: έκθεση για τη γιορτή των 20 χρόνων του μουσείου κυκλαδικής τέχνης. Η έκθεση λέει θα εστιάσει στην επίδραση που άσκησαν στην μοντέρνα τέχνη οι πρώιμοι πολιτισμοί της ανατολικής μεσογείου. Μόλις είδα ανάμεσα στα ονόματα Matisse και Moore αποφάσισα ότι δεν μπορώ να το χάσω αυτό.
• Το «τελευταίο καραβάν σεράι» της Αριάν Μούσκιν τον Ιούλιο στο Φάληρο. Σπονδυλωτές ιστορίες με ήρωες τους μετανάστες του κόσμου (από την Ουκρανία και την Αρμενία μέχρι το Ιράν ή τα στρατόπεδα προσφύγων του Κάλε) διαδέχονται η μία την άλλη... έξι ώρες θέαμα!
• Η Μεταμόρφωση του Κάφκα από τους La Fura dels Baus. Καταλανικός θίασος που περιοδεύει σε όλο τον κόσμο με θέαμα που σοκάρει.
• Το «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» από μαθητές του θεάτρου τέχνης στο μικρό θέατρο της Επιδαύρου. Σίγουρα το σκηνικό θα είναι μαγικό εκεί τη νύχτα. Έχω πάει μόνο μέρα και φαντάζομαι ότι σε ένα τόσο μικρό χώρο με τόσο λίγο κόσμο η παράσταση θα είναι μοναδική.
• Το Synch Festival στο Λαύριο είναι πολύ καλή ιδέα. Η ατμόσφαιρα που περιγράφεται από το αθηνόραμα θυμίζει φεστιβάλ μουσικής και τέχνης στο δρόμο, και μια βόλτα στο Λαύριο είναι πάντα καλή ιδέα.
• Θα έρθουν οι Stomp τέλος Αυγούστου (και όχι δεν το χάνω αυτό με τίποτα)!
• Από σινεμά αυτές τις μέρες παίζει δυο Βισκόντι που δε με αφήνουν καθόλου αδιάφορη, αλλά περιμένω με ανυπομονησία και την επανέκδοση της διπλής ζωής της Βερόνικα που όταν την είχα δει πριν πολλά χρόνια με είχε μαγέψει. Μια γύρα στα θερινά είναι απαραίτητη. Έχω κολλήσει με την Αθηναία στο Κολωνάκι, στη Χάρητος, το Ριβιέρα στα Εξάρχεια και το Θησείον στην Αποστόλου Παύλου. Αλλά δεν είναι κακή ιδέα να ανοιχτώ και σε κανένα ακόμη, έτσι για την εμπειρία!
• Και φτάνουμε στο section με τις παραλίες. Όχι, εγώ δεν είμαι της οργανωμένης πλαζ με την είσοδο. Δεν έχω πάει ποτέ ούτε και με νοιάζει να πάω. Ένα beach bar για να μου φτιάχνει το καφεδάκι μου και κανένα finger food αφού θα έχω πεθάνει τις πείνας μετά από τόσες ώρες μου φτάνει. Αν έχει και ελαφρώς προσεγμένη μουσική, δεν θέλω τίποτε άλλο. Α! να μην έχει τρελό κόσμο. Βέβαια στα Asteria Sea side κάνουν και γιόγκα λέει. Καλή ιδέα ακούγεται το Mare Deus στη Νέα Μάκρη και το Μπαλκόνι στο Κόκκινο Λιμανάκι. Αλλά όσο έχεις το Νόστος στη γειτονιά σου, που να τρέχεις!
• Στο επόμενο section έχει Hoteling. Εδώ προτείνει τις πιο όμορφες ταράτσες της πόλης. Φαντάζομαι και τις πιο ακριβές αλλά το παρακάτω σενάριο μου φάνηκε πολύ σουρεάλ και ελκυστικό: Σήμερα θέλω τις βουτιές μου κι έχω προγραμματίσει να ξεμπερδέψω με τη δουλειά μέχρι το μεσημέρι. Φοράω ήδη το μαγιώ μέσα από το ταγέρ. Το γραφείο είναι στο Σύνταγμα (όντως!). Που να πάω για μπάνιο με το μετρό; Μόλις τρεις στάσεις από το Σύνταγμα, η πισίνα του roof garden του Athens Imperial στο Μεταξουργείο είναι από τις καλύτερες στην Αθήνα! Τώρα αυτό δεν είναι και πολύ πιθανό σενάριο γιατί το χωριό είναι παραλιακό, άρα θα καταλήγω σε θάλασσα και όχι σε πισίνα, αλλά αν είχα παρέα χαλαρά θα πήγαινα!
• Καλά στο street life οι ιδέες είναι ατελείωτες και απίθανες μια προς μία! Πέρα από τις κλασικές βόλτες στο Κολωνάκι, το Θησείο, το Μοναστηράκι και την Πλάκα, με έμφαση στα καλοκρυμμένα στέκια και στις πλατείες και τα πάρκα που μπορείς να πας και να καθίσεις μετά τη δουλειά για να φας, να διαβάσεις εφημερίδα ή βιβλία και να χαλαρώσεις, να δεις την Αθήνα με ένα άλλο μάτι και τη ζωή σου επίσης, έχουμε και κάτι καινούριο φέτος. Τον μεγάλο περίπατο της ενοποίησης των αρχαιολογικών χώρων που οργανώνεται από το εθνικό μουσείο σύγχρονης τέχνης. Στοχεύει λέει στη δημιουργία δικτύων διαπολιτισμικής επικοινωνίας ανάμεσα στην αρχαιότητα και τη σύγχρονη διεθνή τέχνη.
• Πρέπει επίσης να αρχίσω βόλτες στο Γκάζι όπου ένας νέος κόσμος δημιουργείται.

Αυτό είναι το βασικό check list. Θέλω να γυρνάω στην πόλη φέτος από στέκι σε στέκι και το σπίτι να το βλέπω από μακριά. Είναι το project βέβαια που θα με χώσει λίγο αλλά αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα. Το μόνο πρόβλημα που εντοπίζω είναι που θα βρω τόσο κόσμο να θέλει κάτι από τα παραπάνω…δεν είναι πάντα εύκολο. Όλοι τρέχουν… (κι εγώ τρέχω). Anyway… δεν έχει τέτοια! Θα οργανωθώ φέτος. Το καλοκαίρι θα είναι hot! Προβλέπεται υπέροχο και γεμάτο ιδέες. Δεν θα το αφήσουμε να περάσει έτσι!

Σύλλογος προστασίας

Κηφισιάς! Λίγο πριν φύγω για Αγγλία είχα ακούσει στο ραδιόφωνο διαφήμιση του Συλλόγου Προστασίας Κηφισιάς για κάποια εκδήλωση μαγειρικής. Και πέθανα στα γέλια! Θυμήθηκα το σύλλογο προστασίας αγρίων ζώων και πουλιών, θυμήθηκα όλες εκείνες τις φιλανθρωπικές οργανώσεις, μικρές και μεγάλες –κυρίως τις μικρές όπως π.χ. οι Δρόμοι Ζωής- και λέω μέσα μου πώς είναι γελοίο να υπάρχει ένας σύλλογος που προστατεύει την Κηφισιά! Εδώ ο κόσμος χάνεται…. Και αυτό γιατί φυσικά ταυτίζω την Κηφισιά με την κορυφή των βορείων προαστίων – αν και υπάρχει και η Πολιτεία, και η Εκάλη – και με την πιο βολεμένη ομάδα των αστών που καλοπερνάει, ενώ ο κόσμος καίγεται – σε αντίθεση με μένα ασφαλώς που δεν είμαι βολεμένη στη μικροαστική και καταναλωτική ζωή μου….καλή γουρουνίτσα είμαι κι εγώ- . Μπήκα στην ιστοσελίδα τους και βλέπω τις δραστηριότητες. Αν και δε συμφωνώ με όλα όσα γράφουν αναρωτιέμαι πιο είναι το κακό με μια ομάδα κατοίκων που δραστηριοποιείται – και υποθέτω, λέμε τώρα, μακριά από κόμματα με βάση την τοπική κοινωνία – για να διατηρήσει ανθρώπινες τις συνθήκες κατοικίας τους. Μακάρι και άλλες ομάδες από άλλους δήμους να ήταν το ίδιο δραστήριοι και να ασχολούνται έτσι με τα κοινά.

Goody´s vs MacDonalds

Εγώ από πάντα παιδί των Goody´s ήμουν. Θυμάμαι πολύ καλά την πρώτη μου φορά. Όταν ήμουν 10 χρονών κάθε Πέμπτη πήγαινα ωδείο στην Ιπποκράτους στο Νάκα. Ήταν η αγαπημένη μου μέρα. Ασφαλώς όχι γιατί ήμουν το αστέρι της τάξης και είχα τρελό ταλέντο με τα δάχτυλα στα πλήκτρα. Δεν ήμουν κακή, αλλά δεν ήμουν και τίποτα ιδιαίτερο. Και μόνο το ότι κατεβαίναμε στο κέντρο της Αθήνας, πότε με το λεωφορείο που συνέδεε τότε τη Ν.Ιωνία με την Κάνιγγος, πότε με το κίτρινο κατσαριδάκι μας (zastava απομίμηση του σκαραβαίου) και εγώ έβλεπα τον κόσμο και τα μαγαζιά από το παράθυρο ήταν αρκετό. Μαγεμένη θυμάμαι ότι κοίταγα τις βιτρίνες των μαγαζιών. Ιδιαίτερα εκείνη με τα στρατιωτάκια που ήταν ακριβώς στην γωνία της Αλεξάνδρας με την Ιπποκράτους. Επίσης θυμάμαι ότι κάθε φορά που θα περνάγαμε από Κάνιγγος για να πάρουμε το λεωφορείο θα σταματούσαμε (με τη μαμά) να πάρουμε τους πιο απίθανους ξηρούς καρπούς από εκείνο το μαγαζί που είναι ξεχειλισμένο με μυρωδιές και χρώματα. Αγαπημένη γεύση το παστέλι βερίκοκο! Αλλά όλα αυτά είναι άλλη ιστορία. Το θέμα μας είναι η πρώτη μου φορά. Εκεί λοιπόν στο ωδείο γνώρισα το Λάμπρο. Τον πρώτο άντρα φίλο μου. Αλλά πραγματικά μόνο φίλο μου. Ποτέ δεν υπήρξε κάτι άλλο μεταξύ μας από αγνή παιδική φιλία. Όταν πηγαίναμε μαζί ή γυρνούσα από το ωδείο με το αυτοκίνητο της δικής του ή της δικής μου μαμάς (γιατί μόνο οι μαμάδες πηγαινοφέρνουν σε τέτοιες περιστάσεις, οι μπαμπάδες έχουν σοβαρότερες δουλειές να κάνουν προφανώς) μας άρεσε να γονατίζουμε στο πίσω κάθισμα και να βλέπουμε από το πίσω τζάμι – αποκλείοντας κάθε ορατότητα στον οδηγό – και να παρακολουθούμε τις πινακίδες των αυτοκινήτων. Η χαρά μας ήταν όταν βρίσκαμε π.χ. ΥΙΧ3355 ή ακόμα καλύτερα ΥΖΧ7777. Anyway η πρώτη φορά που πήγα σε Goody´s ήτανε μετά από μάθημα στο ωδείο. Εγώ ο Λάμπρος και οι δύο μαμάδες. Φυσικά δεν ήξερα τι να πάρω, και πήρα ότι και ο Λάμπρος που είχε εμπειρία. Club Sandwich! Από τότε φυσικά έπαιρνα πάντα Club Sandwich. Δεν θυμάμαι πότε παραβίασα αυτό τον κανόνα. Πρέπει να ήταν μετά από πολλά χρόνια, που δεν πήγαινα πια ωδείο και είχα χαθεί και με το Λάμπρο – ο οποίος πρέπει να σημειώσω ότι ήταν το αστέρι της τάξης, είχε πραγματικό ταλέντο, μακριά, λεπτά και αεικίνητα δάχτυλα, μουσικό αυτί κλπ κλπ-. Μετά τα Goody´s ήταν κλασικό μέρος των οικογενειακών μας συγκεντρώσεων. Τις λίγες φορές που βγαίναμε οικογενειακώς θα πηγαίναμε να χτυπήσουμε ένα Goody´s. Μετά το club μου άρεσε το premier, το green και το chiky´s φυσικά. Μετά βγήκαν και οι σαλάτες.
Με τα Mac πάλι καμία σχέση! Αμερικανιά σκέτη και εμείς οικογενειακά είχαμε ένα σχετικό πρόβλημα. Έλα όμως που η κολλητή μου στο λύκειο ήταν αμερικάνα! Δεν γινόταν να τη γλιτώσω. Μόλις τελειώσαμε το λύκειο λοιπόν και είχαμε κατέβει κέντρο οι τρεις από τις τέσσερις για ιερό σκοπό (να φτιάξουμε δώρο έκπληξη για την τέταρτη που θα μας εγκατέλειπε για Αγγλία) μας πήγε στα Mac στην Κάνιγγός και πάλι. Ήμουν πολύ ευτυχισμένη όμως εκείνη τη μέρα γιατί πριν λίγες μέρες είχα χωρίσει από την πρώτη μεγάλη σχέση μου (3 ολόκληρα χρόνια το νιανιαρό!) και η παρέα με τις κολλητές μου έδινε πολύ κουράγιο και γέλιο.
Λίγες φορές πήγα στα Mac, αλλά και στα Goody`s, πια. Αλλά την αμαρτία μου θα την πω. Όταν βιάζομαι να φάω κάτι στα γρήγορα τα Mac αναζητώ πια. Γιατί:

Έχουν greek salad με πραγματική φέτα, και σου δίνουν σε συσκευασία ρίγανη, πραγματικό λάδι και ψωμάκι πολύ αφράτο.
Έχουν ceasars με dressing γιαουρτιού που αν θέλεις προσθέτεις, καθώς επίσης και τα κρουτόν αν θέλεις τα προσθέτεις.
Έχει επιδόρπιο γιαουρτιού με φρούτα.
Σου πουλάει ένα μήλο αν το θέλεις.
Έχει μια πολύ ωραία πράσινη σαλάτα.
Αντίθετα στα Goody´s αυτό που μοιάζει με greek salad αλλά και η ceasar τους είναι βουτηγμένες σε ένα περίεργο λάδι που σου καίει τη γλώσσα, το λαιμό και το στομάχι. Το τυρί που χρησιμοποιούν είναι πολύ χειρότερο και πολύ λιγότερο.

Το club στα Mac δεν το έχω δοκιμάσει...

Τα φώτα που σβήνουν

Τι νύχτα και αυτή! Φίλος, πολύ καλό παιδί και μικρό (τα 22 έκλεισε νομίζω – μα Χριστέ και Παναγιά με τι ηλικίες κάνω παρέα;) είχε γενέθλια εχτές και με είχε καλέσει. Μας πήγε σε παραλιακό κλαμπ, στη Γλυφάδα, που είχε γνωστό για να κλείσει τραπέζι (μα χρειάζεται Τετάρτη βράδυ να κλείσει κανείς τραπέζι με γνωστό;). Φτάσαμε κατά τις 12:30 και μέχρι να μαζευτεί όλη η παρέα είχε πάει 1. Το περιβάλλον προσπαθούσε να κάνει ανατολίτικο αλλά ευτυχώς χωρίς υπερβολές. Η μουσική με εκπλήξεις, ευχάριστες κυρίως. Μου έκανε εντύπωση που δεν ήταν άδειο και μάλιστα άρχισε να γεμίζει ο χώρος κατά τις 2. Μα αυτοί οι άνθρωποι πώς θα σηκωθούν αύριο το πρωί να πάνε στη δουλειά; Οι ηλικίες δεν ήταν φοιτητικές μόνο. Τι στο καλό κάνουν αυτοί στη ζωή τους; Όλοι εισοδηματίες και καλλιτέχνες είναι; (btw είδαμε και το Γκλέτσο με την παρέα του). Χορεύαμε, ευχόμασταν, τσουγκρίζαμε, ιδρώναμε-ξειδρώναμε. Ήξερα άλλα δύο άτομα στην παρέα εκτός από το φίλο που γιόρταζε. Το ένα αρκετά καλά και πολλά χρόνια και το άλλο πολύ λιγότερο. Περάσαμε πολύ ωραία. Αλλά κάποιες κινήσεις του φίλου που γνωρίζω εδώ και χρόνια πολύ με προβλημάτισαν. Στην αρχή, πριν ξεκινήσουμε για το κλαμπ είχα την εντύπωση ότι μου την έπεφτε. Και μάλιστα με τρόπο που δε μου άρεσε. Πέταγε ένα δήθεν αστείο με χυδαίο υπονοούμενο, προσπαθούσε να με πάρει αγκαλιά... μάλλον κατάλαβε όμως ότι δεν ήμουν διαθέσιμη. Οπότε άρχισε να με «σπρώχνει» στο φίλο που είχε γενέθλια. Με αριστοτεχνικό τρόπο μας έβαζε να χορεύουμε μαζί, να καθόμαστε μαζί.... περίεργα πράγματα.
Αποφασίσαμε να φύγουμε και να πάμε να φάμε κάτι. Καταλήξαμε στο 24ωρο ciao, στο οποίο μπορείς πραγματικά να βρεις ό,τι θέλεις. Πίτσες, μακαρονάδες, σάντουιτς, γλυκά (κάτι μπράουνις, κάτι εκμέκ, μηλόπιτες με παγωτό και τέτοια), σαλάτες κλπ. Εγώ αναζητούσα απεγνωσμένα κάτι ελαφρύ και υγιεινό (γιατί την πήραμε την απόφαση για τη διατροφή). Και τελικά τι τους ζήτησα και απόλαυσα εγώ και μερικοί ακόμη από την παρέα; Φράουλες! Τους ζήτησα ένα πιάτο με φράουλες! Και ήρθε ένα βουναλάκι καθαρισμένες, ολόφρεσκες και νόστιμες φράουλες! Τέλειο ήταν!
Είχε αρχίσει πια να ξημερώνει. Αποχαιρετιστήκαμε, είπαμε τις πρώτες καλημέρες και εγώ αναχώρησα για το σπίτι του φίλου μου που ήξερα για πολλά χρόνια για να αλλάξω ρούχα και να πάω στη δουλειά μιας και δεν υπήρχε καθόλου χρόνος για καθυστερήσεις με λεπτομέρειες όπως ο ύπνος. Εκεί προσπάθησε και πάλι, πιο κόσμια αυτή τη φορά, αλλά εξίσου απωθητικά για μένα. Και είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό (όχι στην κυριολεξία). Αναρωτιόμουν πώς του πέρασε η ιδέα από το μυαλό. Η σχέση μας ήταν πάντα –για χρόνια πολλά- εντελώς φιλική –για μένα τουλάχιστον- και ποτέ δεν υπήρξε κανενός είδους ερωτικής «χημείας». Αν και καμιά φορά είχα την εντύπωση ότι με κοίταζε κάπως, θεωρούσα όμως ότι ήταν υπερβολές δικές μου. Anyway, επειδή είναι και παιδί με «σέβας» -όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου- κατάλαβε γρήγορα ότι δεν είχε περιθώρια να με πλησιάσει. Έτσι πιάσαμε μια ωραιότατη υπαρξιακή κουβέντα μέχρι τις 7 που θα ξεκινούσα εγώ για τη δουλειά και αυτός για την πρώτη λειτουργία της εκκλησίας (της αναλήψεως λέει σήμερα....; ). Ξεκινήσαμε την κουβέντα από τους κανόνες και τις αξίες που κουβαλάμε μέσα μας από το παρελθόν και από παραδόσεις που έχουμε ή δεν έχουμε ζήσει και τελικά δεν υπηρετούν καθόλου εμάς και τη ζωή μας. Ο φίλος μου βαθιά παραδοσιακός και λάτρης των θεσμών –η οικογένεια, η παιδεία, η εκκλησία και άλλα διάφορα –ια – κάνει πολύ περισσότερα για τους άλλους και ελάχιστα πράγματα πραγματικά για τον εαυτό του. Παίρνει ικανοποίηση και εκτίμηση από τους άλλους και όταν βρίσκεται με άλλους. Γι’ αυτό φροντίζει να μη βρίσκεται σχεδόν ποτέ μόνος. Ζει άραγε μια ζωή για τους άλλους; Δε φτάσαμε ως εκεί, αλλά καθώς περπατούσαμε προς το αυτοκίνητο μου είπε ότι αυτό που τον ενοχλεί τα πρωινά που θέλει να κοιμηθεί είναι όλα αυτά τα τηλέφωνα! Και τη βρήκαμε την πρώτη λύση. Δεν έχει παρά να τα κλείσει! Ίσως αυτό είναι κάτι που μπορεί να κάνει για τον εαυτό του.
Τα φώτα έσβησαν.

Και τώρα τα ωραία!

Αφού μετρήσαμε τις μοναξιές μας και φτάσαμε πάλι στην Αθήνα μας. Και αφού πλάκωσαν φίλοι και γνωστοί να βρεθούμε, να βγούμε, άρχισε η ζωή πάλι να τρέχει στους ρυθμούς της και να μην μας αφήνει σε ησυχία.
Μόλις ταχτοποιήθηκα στο ξενοδοχείο στη Θεσσαλονίκη βγήκα για την πρώτη βόλτα στην Αριστοτέλους. Δεν είχε πολύ κόσμο και ήταν πρώτη φορά που έβλεπα την Αριστοτέλους έτσι. Από προηγούμενα ταξίδια την θυμάμαι λαμπερή μες στη νύχτα, γεμάτη κόσμο, φασαρία και κακό. Μάλλον φοιτητές οι περισσότεροι πριν ή μετά την έξοδο, με μια κρέπα ή ένα σουβλάκι στο χέρι. Αντίθετα αυτή τη φορά καθώς περπατούσα έβλεπα λίγους ανθρώπους να κάθονται στα ανανεωμένα-lounge καφέ, χαλλλαρά! Άνοιξα το βλέμμα προς τη θάλασσα και ήταν η καλύτερη ώρα της μέρας. Ο ήλιος χανόταν και το χρώμα του ουρανού και της θάλασσας ήταν μαγεία. Μαγεία ήταν και το γεγονός ότι οι άνθρωποι που περπατούσαν γύρω μου δεν μιλούσαν ελληνικά. Άκουσα διάφορες γλώσσες. Ένιωσα λες και ήμουν σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα και πολύ χάρηκα. Πόλη του κόσμου η Θεσσαλονίκη; Εκεί δεξιά συνάντησα και τη βιτρίνα του Ιανού. Σκέτη ατμόσφαιρα! Κούκλα. Μικρή και γεμάτη καινούρια βιβλία και αφίσες με εκδηλώσεις. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα περάσω όταν θα είναι ανοιχτά.
Γυρίζοντας στο δωμάτιο ένιωσα πολύ όμορφα και χαλαρά. Αυτός ο φωτισμός μου έδωσε πολλές ιδέες για ατμόσφαιρα στο σπίτι. Τα χρώματα ήταν πολύ τυπικά για ξενοδοχείο και πολύ συνηθισμένα και κατάλαβα ότι πρέπει να υπάρχει κάποιος λόγος που γίνεται αυτό. Η ατμόσφαιρα ήταν οικεία και ζεστή.
Αν και αρχικά είχα αποφασίσει ότι δεν είναι απαραίτητο να ξαναδώ το λευκό πύργο μετά από τόσες φορές στάθηκε αδύνατο. Το σημείο αυτό είναι μαγνήτης. Και καλά κάνει. Κόσμος που κάθεται ή κόσμος που περνάει. Ο Θερμαϊκός ανοιχτός μπροστά σου. Ο ήλιος. Ο χώρος. Δεν χρειάζεσαι τίποτε άλλο. Και προς μεγάλη μου έκπληξη δεν ήταν λίγοι αυτοί που κάθονταν και απλά κοιτούσαν τη θάλασσα, μόνοι ή με παρέα.
Αυτό που μου άρεσε πολύ στη Θεσσαλονίκη είναι ότι είναι εύκολη και φιλόξενη πόλη. Σε όποιο δρομάκι και αν βρίσκεσαι –πραγματικά από όποιο και αν πέρασα- θα βρεις μια γωνιά πολύ συμπαθητική και περιποιημένη για να πιεις ποτό, καφέ ή να φας κάτι. Είτε ήμουν σε κεντρικό, είτε χωμένη σε στενά που μου θύμιζαν τις αποθήκες στο λιμάνι του Πειραιά θα υπήρχε μια τρύπα με ωραία ατμόσφαιρα και λίγο κόσμο να κάθεται στο μπαρ ή στα τραπέζια.
Επίσης έχω να καταθέσω ότι θα έπρεπε να ντρέπονται όσοι βάζουν την ανακοίνωση για το μενού της ημέρας στο ασανσέρ του ξενοδοχείου. Όχι τόσο για το ίδιο το πιάτο που συνήθως έχει και κάποιο περίεργο όνομα (π.χ. πρώτο πιάτο βελουτέ καρότου, κυρίως πιάτο χταπόδι φρικασέ με.... δεν θυμάμαι κλπ κλπ) αλλά για το γλυκό. Πώς μπορείς και γράφεις σοκολατένιο μπράουνις, τσιζκέικ, μπλακφόρεστ, εκμέκ με παγωτό καϊμάκι; Υπάρχουν και άνθρωποι που επιτέλους άρχισαν να προσέχουν τη διατροφή τους!
Anyway… να και το freddo που με κέρασα! Τέλειο ήταν. Τέλεια ήταν και η μουσική που έπαιζε εκείνη την ώρα ενώ διάβαζα.

Θεσσαλονίκη

Γυρίσαμε. Κι εγώ και ο εαυτός μου. Τον πήρα μαζί μου τελικά. Είχα σκεφτεί να τον αφήσω εκεί, αλλά δεν άντεξα τον αποχωρισμό και τον πήρα. Τι ταξίδι κι αυτό! Είναι γεγονός ότι θα μπορούσε να είναι πολύ διαφορετικό. Αλλά το επέλεξα έτσι. Είχα ένα σωρό γνωστούς επάνω, πολύ κεφάτους που θα μπορούσα να δω για τρέλες στη συμπρωτεύουσα. Αλλά είχα αποφασίσει από την αρχή ότι ήταν μια ευκαιρία να κάνω ένα στοπ. Να αναμετρηθώ λίγο με τον εαυτό μου, τη μοναξιά μου, τις μαύρες σκέψεις μου. Και δεν ήταν λίγες. Έφταιγε λίγο και η Θεσσαλονίκη που μου θύμισε άλλες εποχές. Την πρώτη μέρα μετά τη δουλειά κάθισα να φάω στα λουλουδάδικα. Ωραία ταβερνούλα μου φάνηκε και οι γεύσεις ήταν πολύ καλές. Σηκώνω τα μάτια μου και βλέπω να με κοιτά το hotpot. Εκεί έχω φάει τη μεγαλύτερη πίτσα που έχω δει στη ζωή μου με τον Η, τη μεγαλύτερη σχέση της ζωής μου. Ξαφνικά ένας χείμαρρος από αναμνήσεις βούλιαξε τους νευρώνες του μυαλού μου. Όλα έτρεχαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Το πρώτο μας ταξίδι. Τάχα μου για ένα συνέδριο για τις νέες τεχνολογίες στην εκπαίδευση. Δικαιολογίες. Φρέσκο ζευγαράκι που έψαχνε ευκαιρία για βόλτα. Γυρίσαμε όλη τη Θεσσαλονίκη θυμάμαι με τα πόδια. Ατέλειωτες βόλτες. Ατέλειωτες κουβέντες. Πραγματικά αναρωτιέμαι τι βρίσκαμε και συζητάγαμε τέσσερα χρόνια και ποτέ δεν βαριόμασταν. Μας θυμάμαι να μιλάμε ατέλειωτες ώρες. Αυτή είναι η πιο έντονη εικόνα από τη σχέση μας. Να καθόμαστε και να μιλάμε! Anyway… θυμήθηκα και τις άλλες φορές που ανέβηκα Θεσσαλονίκη. Με τον φίλο μου τον Θ, με τη φίλη μου την Κ.. άλλες εποχές, άλλη carpediem. Παιδί. Χαμένο στον περίεργο κόσμο. Με μυαλό βουτηγμένο στην ουτοπία. Κάποια στιγμή, μετά από αρκετή περιπλάνηση στα δρομάκια της έφτασα στο ξενοδοχείο. Είχα ήδη μελαγχολήσει και η μοναξιά με είχε ήδη περικυκλώσει. Είχα αρχίσει να φέρνω την καταστροφή. Και το αποκορύφωμα ήρθε όταν άνοιξα την τουβού. Έπεσα στην ετ1 σε αφιέρωμα στον Λάκη με τα ψηλά ρεβέρ (στον Λάκη ΜΟΥ!). Άρχισε με τη γυριστρούλα (τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής μου), συνέχισε με τα ήσυχα βράδια (και κλάμα η κυρία….) πετάγομαι απότομα από το κρεβάτι. Έπρεπε να βγω επειγόντως έξω. Δεν θα άντεχα έτσι μέχρι τις 10 που είχα κανονίσει να βγω με κόσμο. Έμοιαζα με ηρωίδα βιντεοκλιπ. Ξαφνικά, εκεί που έχει πλαντάξει στο κλάμα –χωρίς να ξέρουμε ακριβώς γιατί- και αγκαλιάζει μαξιλάρια, και η μάσκαρα κυλάει στα μάγουλά της, πετιέται από το κρεβάτι, βάζει το πρώτο ρούχο που θα βρει μπροστά της, τραβάει την τσάντα της και παίρνει τους δρόμους. Το βήμα της είναι γρήγορο, χωρίς συγκεκριμένο λόγο, χωρίς να έχει κάπου να πάει, φαίνεται χαμένη ή απελπισμένη (ή και τα δύο) και πέφτει επάνω στο θεογκόμενο, που θα της σκουπίσει τα δάκρυα και…. Όχι εντάξει δεν έγινε ακριβώς έτσι. Πήρα τους δρόμους, προς την παραλία. Άφησα τον ήλιο να μου φιλήσει τα μάτια (αυτό σημαίνει ότι βγήκα κατά τις 5 που δεν σε πονάει αλλά τον νιώθεις ακόμη ζεστό, χωρίς γυαλιά ηλίου) και μετά από μία ώρα περπάτημα έφτασα στον λευκό πύργο. Έκατσα σε ένα πεζούλι και διάβαζα για ώρες, χάζεβα τους περαστικούς, τη θάλασσα, τη γυναίκα που πουλούσε ξηρούς καρπούς και καλαμπόκια. Λες και έβλεπα σκηνή του Αγγελόπουλου ήταν. Μέχρι που βούτηξε ο ήλιος στο Θερμαϊκό, πίσω από τους γερανούς του λιμανιού και κατάλαβα ότι έπρεπε να γυρίσω για να ετοιμαστώ για τη βραδινή έξοδο. Την άλλη μέρα, μετά τη δουλειά και το φαγητό, για να με περιποιηθώ με κέρασα ένα freddo στο luxurious ξενοδοχείο που με έστειλε η εταιρεία, διαβάζοντας με ethnic ήχους και απολαμβάνοντας εξυπηρέτηση και ευγενικά χαμόγελα. Οκ, μπορεί να μην έχω αυτό που θέλω. Αλλά δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου. Έχω ένα παγωμένο freddo και cookies κερασμένα, ένα καλό βιβλίο, μια αναπαυτική πολυθρόνα και μια επιστροφή στην Αθήνα. Δεν είναι και τόσο άσχημα τα πράγματα. ε;

2η Συνάντηση

του σεμιναρίου των Παρασκευών. Ο Πολυχρόνης μας ζήτησε αυτή τη φορά για homework που θα μας κρατήσει δεμένους για την επόμενη συνάντηση να σκεφτούμε και να γράψουμε τι πήραμε από τη συνάντηση αυτή. Δε σημείωσα εκείνη την ώρα πώς ακριβώς το διατύπωσε γιατί είχα ήδη στο μυαλό μου ότι θα κάνω ένα πιο συστηματικό αναστοχασμό αυτή τη φορά με βάση το μοντέλο που δοκιμάσαμε στο adventure park την Πέμπτη. Τέσσερα στάδια υπήρχαν. Περιγραφή της εμπειρίας, πώς νιώσαμε, τι μάθαμε για τον εαυτό μας και τι παίρνουμε μαζί μας από την εμπειρία, τι θα αλλάξουμε δηλαδή στον εαυτό μας με βάση αυτά που καταλάβαμε, αν προέκυψε κάτι τέτοιο.

Εχτές λοιπόν συγκεντρωθήκαμε πάλι στην αίθουσα και καθώς καθίσαμε είδα ότι ήμασταν λιγότεροι. Υπήρχαν άτομα που αποφάσισαν ότι δεν θέλουν να συνεχίσουν; Μου φάνηκε περίεργο γιατί είχαμε φύγει με ενθουσιασμό την προηγούμενη φορά. Δεν είναι βέβαια πάντα εύκολο να εκφράζεις τις ανησυχίες σου αλλά και να έχεις τόσο ισχυρή δέσμευση όταν έρχεσαι για πρώτη φορά σε επαφή με το χώρο αυτό. Φαίνεται πως πρέπει να έχεις περάσει ήδη από κάποια στάδια πρώτα επαφής με την εκπαίδευση, τη βιωματική μάθηση, των εαυτό σου… anyway. Υπήρχαν και καινούρια άτομα όμως. Και χάρηκα ιδιαίτερα για ένα από αυτά. Την Αλέκα Κορωναίου, καθηγήτρια στο Πάντειο που είχα ακούσει σε παρέμβαση στο συνέδριο της ΕΕΕΕ και μου άρεσε πάρα πολύ. Το πρώτο πράγμα που κάναμε λοιπόν για icebreaker μάλλον ήταν να προσπαθήσουμε με μερικά κομμάτια πλαστικού να κατασκευάσουμε ένα τέλειο Τ. Με μαθηματική ακρίβεια βέβαια ο Πολυχρόνης ήξερε ότι κανείς δεν θα τα καταφέρει. Ο βαθμός δυσκολίας είχε σχέση με τον ότι στο αντιληπτικό μας πεδίο έχουμε συνηθίσει με ένα συγκεκριμένο τρόπο να δημιουργούμε μια ορθή γωνία, και το παζλ χρειαζόταν να το ακυρώσουμε αυτό για να γίνει το Τ. Ξεκινήσαμε λοιπόν με αποδόμηση. Στη συνέχεια μας θύμισε τις βάσεις της συστημικής προσέγγισης για να εντάξει στο κλίμα και τα νέα μέλη της ομάδας (1. ότι δεν υπάρχουν σχέσεις αιτίας και αιτιατού αλλά τα πράγματα είναι περισσότερο πολύπλοκες διεργασίες που συνδέονται με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, οι σχέσεις δεν είναι ισότιμες, οι αιτίες των πράξεών μας μπορεί να βρίσκονται στο μέλλον-δηλαδή στις προσδοκίες μας- και όχι στο παρελθόν, όπως ψάχναμε παλιότερα και 2. ότι το σύνολο είναι κάτι περισσότερο από το άθροισμα των μερών του). Χωριστήκαμε λοιπόν σε ζευγάρια και μας ζήτησε να θυμηθούμε κάποιο πρόσωπο παππού ή γιαγιάς που ζήσαμε όταν ήμασταν παιδιά και να πούμε μια ιστορία γι’ αυτούς. Πότε τους βλέπαμε, αν μένανε κοντά μας, τι κάναμε κλπ. Μετά διευρύναμε τις ομάδες για να περιγράψουμε εικόνες που είχαμε και να σημειώσουμε ως ομάδα τι είναι αυτό που συνδέει τις εικόνες που περιγράψαμε. Οι περισσότερες ομάδες μίλησαν για τρυφερότητα, αγάπη, δόσιμο και γενικά συναισθήματα και εικόνες νοσταλγίας. Στη δική μας ομάδα ήμασταν άτομα από διαφορετική γενιά και αναδείχθηκε ότι τελείως διαφορετικά βιώναμε την εικόνα του παππού και της γιαγιάς. Οι μεγαλύτεροι ένιωθαν ότι έπαιρναν από τη σχέση αυτή και κάλυπταν τις ανάγκες τους ως παιδιά. Οι νεώτεροι ένιωθαν ότι ταυτόχρονα με αυτό έδιναν και εκείνοι με την πλευρά τους, ικανοποιούσαν και εκείνοι ανάγκες των παππούδων και των γιαγιάδων τους. Φάνηκε λοιπόν η διαφορά στο ρόλο του παππού και της γιαγιάς από εποχή σε εποχή. Κάποτε ο παππούς και η γιαγιά είχε άλλη θέση στην οικογένεια γιατί κρατούσε πείρα και γνώση που είχαν ανάγκη οι νεώτεροι για να επιβιώσουν. Έτσι δεν υπήρχε θέμα να ικανοποιεί το παιδί κάποια ανάγκη του παππού καθώς απολάμβανε τη γενική αναγνώριση. Σε νεώτερες γενιές όμως η γνώση για την επιβίωση παύει να είναι στους παππούδες και έτσι αποκτούν ανάγκη να βρίσκονται με τους οικείους τους και να νιώθουν κοντά τους, καθώς τη δύναμή τους την έχουν χάσει. Τελικά λοιπόν σιγά σιγά αρχίζουν τα παιδιά να ικανοποιούν ανάγκες των μεγαλύτερων. Ο Πολυχρόνης εκεί μας θύμισε το βιβλίο του Τοφλερ (το τρίτο κύμα) που περιέγραφε τις αλλαγές αυτές και έφτανε μέχρι και το τρίτο κύμα που ζούμε σήμερα και ετοιμαζόμαστε να το αφήσουμε για να περάσουμε σιγά σιγά στο τέταρτο. Όπου, όπως μας είπε ο Δημήτρης, ο συνεργάτης του, χαρακτηρίζεται από την επόμενη γενιά τεχνολογίας όπου όλα θα είναι τόσο εύκολα ώστε δεν θα είναι λίγοι που θα την κατέχουν ενώ ταυτόχρονα δεν θα είναι απαραίτητο να συγκεντρωνόμαστε στα αστικά κέντρα. Μετά τη συζήτηση ξαναγυρίσαμε στις ομάδες για να δούμε πώς αφήνουμε τη συνάντηση αυτή. Πώς νιώσαμε. Εδώ βγήκαν αρκετά καθώς οι περισσότεροι φάνηκε να εκφράζουν φόβο, ανασφάλεια και ανησυχία και γενικά για όσα ειπώθηκαν για τον κόσμο μας που αλλάζει και πώς θα το διαχειριστούμε αυτό αλλά και για το ίδιο το σεμινάριο. Ποιοι ήταν οι στόχοι; Τι κερδίσαμε; Πού πάμε;

Εγώ πάλι δεν ένιωσα καθόλου έτσι. Η περιγραφές που έγιναν και οι συζητήσεις για το παρελθόν και το μέλλον δεν με φόβισαν. Θυμήθηκα με νοσταλγία τη γιαγιά μου και όσα μου έλεγε για τη ζωή και τον κόσμο του τότε, αλλά νιώθω περισσότερο ασφαλής στο σημερινό κόσμο. Τότε υπήρχαν κανόνες στη ζωή που βοηθούσαν τους ανθρώπους να νιώθουν ασφαλείς και να επιβιώνουν. Από την άλλη πλευρά σήμερα δεν υπάρχουν αυτοί οι κανόνες αλλά υπάρχουν πολλές επιλογές. Οι επιλογές βέβαια κοστίζουν σε ευθύνη και έχουν τον πόνο τους, γιατί πρέπει να ξέρεις τι θέλεις, πρέπει να απορρίπτεις και δεν υπάρχει κανείς που να σου λέει τι πρέπει να κάνεις. Χρειάζεται να βρίσκεις αυτό που θέλεις να κάνεις για να μπορέσεις σε αυτό τον κόσμο να επιβιώσεις. Εγώ με αυτό νιώθω μια χαρά ασφαλής. Με τα μυαλά που κουβαλάω και με τον τρόπο που έχω μεγαλώσει (τυχερή ήμουν με τους γονείς που έχω) δεν θα μπορούσα να ζήσω καλύτερη στο προηγούμενο ασφαλές για άλλους περιβάλλον. Και όσο και αν ξεκάθαρο και αυτονόητο φαίνεται αυτό για μένα δεν είναι έτσι για τους ανθρώπους που πραγματικά έχουν συνηθίσει και έχουν ξεκινήσει από ένα άλλο κόσμο και ξαφνικά τους βρίσκει στο δρόμο κάτι άλλο.

Από τη συνάντηση αυτή άρχισα να αποκωδικοποιώ και να καταλαβαίνω λίγο καλύτερα τη σύγκρουση ανάμεσα στο πριν και το μετά. Άρχισα να καταλαβαίνω καλύτερη πόσο δύσκολη μπορεί να είναι η αποδόμηση και ταυτόχρονα στις μέρες μας πόσο απαραίτητη. Πλέον δεν είναι καθόλου σίγουρος ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν οι ρόλοι. Ποιος είναι ο μαθητής και ποιος είναι ο δάσκαλος; Σχήματα που έχουμε συνηθίσει αλλάζουν. Η Γ μας είπε ότι χρειάζεται την 9χρονη κόρη της για να της εξηγήσεις πώς λειτουργεί το DVD player. Ποιος μαθαίνει ποιον;

Εγώ νιώθω καλά με τις αλλαγές και δεν φοβάμαι το γεγονός ότι σε λίγα χρόνια μπορεί να χρειαστεί να αλλάξω επάγγελμα. Ήδη έχω αρχίσει να σκέφτομαι τα επόμενα βήματά μου. Αλλά δεν ισχύει για όλους το ίδιο.

Και μάλλον αυτό είναι που συνειδητοποίησα για τον εαυτό μου. Δε νιώθω ότι δεν έχω ρίζες, αλλά νιώθω ότι μπορώ να αλλάζω και μάλιστα όχι να προσαρμόζομαι στην αλλαγή αλλά να σχεδιάζω εγώ την αλλαγή, να την επιλέγω.

Δεν ξέρω αν μπορώ να εντοπίσω τώρα κάτι που θα αλλάζω στον εαυτό μου μετά από αυτή τη συνάντηση. Αναμένω τη συνέχεια. Πάντως σίγουρα δεν ένιωσα ότι δεν είχε στόχο ή ότι δεν πήραμε κάτι όπως κατάλαβα ότι ένιωσαν πολλοί. Στη βιωματική δεν μπορούμε να βιαζόμαστε, ούτε να περιμένουμε ότι την επόμενα μέρα ξαφνικά θα ανακαλύψουμε τον κόσμο. Θέλει χρόνο, δέσμευση και ανοιχτή καρδιά.